H ιστορία ενός gamer.

Ήρθε η ώρα να λησμονήσουμε και να θυμηθούμε.
Εμείς η γενιά που πρόλαβε το Tetris αλλά και τα pokemon.
Θα ξεκινήσω λοιπόν με την σειρά όπως τα θυμάμαι δηλαδή, η δικιά μου ιστορία για το ταξίδι στην videogame-land ξεκίνα πριν περίπου πριν 15 χρόνια όταν ο πατέρας μου γύρισε από ένα ταξίδι στην Γερμανία το 1994 μου έφερε το πρώτο gameboy. To πρώτο παιχνίδι λοιπόν που θυμάμαι να παίζω είναι το super mario land στην αγκαλιά της μητέρας μου. Σιγά σιγά όμως έπαψα να χωράω στην αγκαλιά της για αυτό στράφηκα και σε μεγαλύτερες κονσόλες. Μεγάλωνα και ενώ μεγάλωνα μεγάλωναν και τα bit των κονσόλων και από το master system και τον sonic τον σκαντζόχοιρο (δεν θα ξεχάσω την μέρα που επιτέλους το τερμάτιζα με την παρέα μου στο εξοχικό και η μητέρα μου έκλισε τον γενικό για να πάμε επιτέλους στην θάλασσα να ξεστραβωθούμε )κατέληξα στο super-nintendo και στα πρώτα βίαια παιχνίδια (Street fighter 2, Mortal Combat). Αφού πλέον είχα γίνει και εγώ σαν γοριλάκι είπα να ασχοληθώ με γοριλοκαταστάσεις στο super nintendo μου παίζοντας το ,για την κονσόλα που είχε κυκλοφορήσει, καλύτερο παιχνίδι από άποψη γραφικών που είχε κυκλοφορήσει donkey kong country! Είχε έρθει πλέον η νέα εποχή. Οι τρεις διαστάσει είχαν μπει στο παιχνίδι μαζί με την sony. Ποτέ μου δεν αγόρασα playstation 1. Κρατούσα χρήματα και περίμενα...περίμενα...και επιτέλους την μέρα τον γενεθλίων μου πείρα το πολυπόθητο Nintendo 64. Εκείνη η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη τι χαρά είχα! και σχεδόν μια δεκαετία και 3 λιωμένα gameboy μετά κατέληξα από το super mario land sto Super mario 64. Μετά από λίγο καιρό είδα την παρακάτω διαφήμιση στο Mega και έμεινα με ανοιχτό το στόμα.....



Κατευθείαν έτρεξα στο κοντινότερο παιχνιδάδικο και το αγόρασα. Μετά από αυτό το παιχνίδι είχα γίνει κανονικός φανατικός gamer. Διάβαζα περιοδικά για video games και έμαθα ότι θα κυκλοφορήσει η κονσόλα νέας γενιάς της sega το Dreamcast! Ήμουν ικανός να πουλήσω ότι είχα από ηλεκτρονικά μέχρι και το N64 μου για να το αποκτήσω το μόνο εμπόδιο ήταν η μητέρα μου που μου έλεγα να μην πουλήσω το N64 και να εμπιστευτώ την Nintendo. Κάτι ήξερε η μάμα γιατί εκείνη την περίοδο είδα για πρώτη φορά στο περιοδικό GAMES αφιέρωμα στα Pokemon...Χωρίς δισταγμό αγόρασα την κόκκινη κασέτα και πήγα στο σχολείο μου το άλλο πρωί με το gameboy μου. Τα άλλα παιδία έπαθαν σοκ από το παιχνίδι και την άλλη μέρα είχαν 15 παιδία την μπλε κασέτα (χεχε αυτό σήμαινε πως ήμουν ο μόνος με κόκκινη οπότε τα πόκεμον μου θα ήταν περιζήτητα χεχε) και σε μια βδομάδα είχε ξεκινήσει η ποκεμονομανία!!!
Η μητέρα μου είχε δίκιο.

Κάπου μετά τα πόκεμον και το δεύτερο zelda για n64 τελειώνει η ρομαντική εποχή για μένα και τα videogames. Ίσως φταίει ότι μεγάλωσα ίσως το ότι άλλαξαν τα παιχνίδια πάντως παρόλο που εγώ συνεχίζω να παίζω videogames και δεν έχω χάσει κονσόλα για κονσόλα ποτέ δεν ξανάνιωσα όπως όταν άνοιγα μαζί με τον φίλο μου τον Κυριάκο το Ν64.