Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Παρανοική μισανθρωπία με αυτοκαταστpοφικές τάσεις.



Για όσους δεν κατάλαβαν από τον τίτλο αναφέρομαι στην καινούρια ταινία των Coen.
Burn after reading...
Ένας τίτλος που, προσωπικά, μου θύμισε αστυνόμο σαΐνι δίνει ακριβός το σενάριο της ταινίας.

Σεναριακά η ταινία είναι μια φάρσα. Ένας δρόμος συγκυριών που οδηγάει στην τελική παράνοια των ηρώων και που επιτέλους σε κάνει να γελάς με αστεία και οχι με γελοιότητες
Αυτή μου η ανάρτηση όμως δεν αφορά την ταινία και δεν είναι αξιολόγησή της. Μετά το τέλος της ταινίας δυστυχώς διαπίστωσα ότι από τα άτομα που την είδαμε μόνο 2 είχαμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται και οι υπόλοιποι το μόνο που είχαν να δηλώσουν είναι ότι τους άρεσαν μερικές σκηνές με τον Brand Pit (ο οποίος ήταν καταπληκτικός για ακόμη μια φορά) και δεν είχαν βρει κάποιο νόημα. Έτσι πείρα την απόφαση να καταγράψω το δικό μου νόημα και να το μοιραστώ με άλλους που ίσως δεν το είδαν από την δικί μου οπτική.

Πιστεύω πως οι Coen μέσα από αυτήν την ταινία δείχνουν στον άνθρωπο ένα μεγάλο ελάττωμα του ...ότι τα ''παίρνει'' όλα πολύ σοβαρά. Όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία είχαν χάσει τα όρια της πραγματικότητας κάνοντας κύκλους σκέψεων που δεν πρέπει να είχαν κάνει και οι κύκλοι αυτοί του οδηγούσαν σε ακόμη πιο λάθος σκέψεις. Οι παράνοια είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας φοβόμαστε να κάνουμε πράγματα και κομπλάρουμε χωρίς να υπάρχει λόγος και αυτή η πράξη χειροτερεύει την κατάσταση γιατί δημιουργούνται και άλλα κομπλεξ και άλλες φοβίες. Είναι ανόητο να σκέφτεσαι το τι θα σκεφτεί ο φαρμακοποιός ή ο περιπτεράς επειδή ζήτησες προφυλακτικά ή να φοβάσαι να κάνεις οτιδήποτε γιατί θα σε κατακρίνουν κάποιοι ή επειδή θα χαρακτηριστείς άσχημα από κάποιο κοινωνικό σύνολο. Αυτό σε κρατά πίσω ,σε δαμάζει και σε φυλακίζει. Κλειδώνεσαι σε ένα σύστημα κοινωνικών προσταγών που εσύ ο ίδιος δημιουργείς. Αν δηλώσεις ανοιχτά ότι είσαι υπέρ των γάμων των ομοφυλοφίλων μια κοινωνική ομάδα θα σε χαρακτηρίσει και σένα ομοφυλόφιλο ή ανόμαλο αν όμως δηλώσεις κατά τότε η απέναντι κοινωνική ομάδα σε αποκαλεί ρατσιστή και οπισθοδρομικό...δεν υπάρχει διέξοδος...δεν υπάρχει αλήθεια παρα μόνο η δική σου όλοι μας πρέπει να δηλώνουμε και να πράττουμε αυτό που πιστεύουμε ως πρέπον χωρίς φόβο οτι θα κάνουμε λάθος...γιατί το λάθος δεν υπάρχει.



1 σχόλιο:

Μανώλης είπε...

Πολύ επίκαιρο το θέμα που θίγεις Βασίλη! Πριν λιγο καιρό έλεγα σε κάποιους φίλους οτι συνειδητοποίησα πως βάζουμε στη ζωη μικρά φράγματα και στο τέλος αυτά καταλήγουν να μας πνίγουν αντι να μας προστατέψουν απ το χείμαρο! Ο τρόπος για να τα ξεπεράσουμε είναι να πιστεύουμε πάντα στον εαυτό μας, να χτίσουμε ενα γερο οικοδόμημα ετσι ωστε στη παρέα που είμαστε να μπορούμε να πουμε "αυτή είναι η άποψή μου και να πατε να γαμηθείτε!". Απ' την άλλη αν η παρέα σου είναι τέτοιας νοητικής ικανότητας που σε κομπλάρει και δεν αναγνωρίζει την ελευθερία σου, δηλαδή που λογω δικων τους κόμπλεξ φορτώνουν εσένα, τοτε μάλλον πρέπει να τους κανεις να δουν το λάθος τους ή να τους πεις στο καλο! Στο παρελθόν κι εγω εχω μπει στο τριπάκι να κανω αυτό που περιγράφω, άνθρωποι είμαστε και μαθαίνουμε. Το σημαντικό είναι να ψαχνώμαστε και να μη στρογγυλοκαθόμαστε για πολυ!
Είμαι σίγουρος που απ' τη στιγμή που το συνειδητοποίησες θ' αρχίσεις να είσαι κι εσυ πιο ελεύθερος οπότε χαίρομαι για σενα!

καλή συνέχεια!