Disney Tribute.

Λοιπόν. Πιστεύω πως ότι και αν έχει ακουστεί για την εταιρία περί απάνθρωπης συμπεριφοράς στους εργαζομένους και γενικότερα οτι έχουν πει για να την καταδιώξουν μπορεί να είναι αλήθεια. Δεν παύει όμως να παράγει "διαμάντια" με τα οποία μεγαλώνουν γενιές και με τα οποία θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν γενιές.

Έτσι σκέφτηκα να μοιραστώ με σάς μερικές απο αγαπημένα μου τραγούδια απο τις κλασικές ταινίες. Στο μέλλον θα κάνω και ένα αφιέρωμα στα μικρού μήκους κλασσικά.

Στα comments παρακαλώ επισημάνετε κάποιο που δεν έχω βάλει και σας άρεσε Ας γίνουμε πάλι παιδιά λοιπόν...

TOY STORY


LION KING


πείτε μου οτι δεν σας σηκώνεται η τρίχα στην αρχή....όχι πείτε το...

THE JUNGLE BOOK


δεν το βρήκα στα ελληνικά που μου αρέσει πιο πολύ αλλά είναι φανταστικό και στην αγγλική εκδοχή

MULAN


THE HUNCHBACK OF NOTRE DAME




< αυτό βασικά δεν είναι και για πολύ μικρά παιδάκια σε σχέση με άλλες ταινίες.

THE BEAUTY AND THE BEAST


ALADDIN


DUMBO
Για τέλος κράτησα τραγούδια από την πιο αγαπημένη μου ταινία για την οποία υπόσχομαι να γράψω και full review στο μέλλον







με το δεύτερο video δακρίζω κάθε φόρα που το βλέπω.

ZEITGEIST: καλά γελάμε με τα Νεφελιμ και Ελοχιμ αλλά...

Απο τύχη έμαθα για το δοκιμαντέρ zeitgeist που ομολογώ με σόκαρε λίγο.

Συνήθως η θεωρίες συνωμοσίας μου φαίνονται εξωπραγματικές αλλά αυτήν την φορά μπορώ να πω ότι ήταν πολύ πειστικά τα στοιχεία.

Το δοκιμαντέρ χωρίζεται σε 3 κομμάτια το πρώτο αφορά την συνωμοσία των θρησκειών. Τα άλλα δυο αφορούν τις πλεκτάνες της ελίτ που οδηγούν σε "οικονομική" κατάκτηση του πλανήτη.

Πιστεύω πως αξίζει να το δείτε!

The Pledge, The Turn and The Prestige.

Τίτλος : The prestige
Σκηνοθεσία : Christopher Nolan

The first act is

The Pledge
The magician shows you something ordinary, but of course it propably isn't.

The second act is

The Turn

The magician makes his ordinary something into something extraordinary.

Now you are looking for the secret but you won't find it
thats why there is a third act called

The Prestige
where you have a twist and you see something you have never seen before.

Τα παραπάνω περιγράφουν ακριβός την διαδικασία ενός ταχυδακτυλουργικού κόλπου η αλλιώς μαγικού και επίσης περιγράφουν και τον τρόπο τον οποίο είναι γυρισμένη η ταινία.
Ο Μάγος μας είναι ο Νοlan που και μας οδηγεί σε μια ιστορία αντιζηλίας, εμμονής, μαγείας και τελικά ανατροπής.

Για ακόμη μια φορά ο Nolan χρησιμοποιεί το παιχνίδι με τον χρόνο (όπως και με το memento)
και ξεκινά την αφήγηση δείχνοντας την ιστορία ταυτόχρονα από τρία διαφορετικά χρονικά σημεία τα οποία καταλήγουν να ενώνονται στο τέλος της ταινίας.

Η ιστορία αφορά 2 μάγους που ο καθένας από αυτούς προσπαθεί να αποδείξει στον άλλο ότι είναι ο καλύτερος. Ο Hugh Jackman και ο Christian Beil καθώς και το καταπληκτικό cast της ταινίας (Michael Caine, Scarlett Johansson) σε συνδυασμό με το καταπληκτικό σενάριο και την σκηνοθεσία του Nolan και δημιουργούν ένα κράμα που είναι πανέξυπνο, ατμοσφαιρικό, καλοδουλεμένο και πρωτότυπο.

Δείτε το : Γιατί σας αρέσουν οι ταινίες με ανατροπές.

Μην το δείτε : Γιατί δεν σας αρέσουν οι ταινίες που δεν ξεχωρίζουν οι φιγούρες του "καλού" και του "κακού".

Βαθμολογία
9,4

H ιστορία ενός gamer.

Ήρθε η ώρα να λησμονήσουμε και να θυμηθούμε.
Εμείς η γενιά που πρόλαβε το Tetris αλλά και τα pokemon.
Θα ξεκινήσω λοιπόν με την σειρά όπως τα θυμάμαι δηλαδή, η δικιά μου ιστορία για το ταξίδι στην videogame-land ξεκίνα πριν περίπου πριν 15 χρόνια όταν ο πατέρας μου γύρισε από ένα ταξίδι στην Γερμανία το 1994 μου έφερε το πρώτο gameboy. To πρώτο παιχνίδι λοιπόν που θυμάμαι να παίζω είναι το super mario land στην αγκαλιά της μητέρας μου. Σιγά σιγά όμως έπαψα να χωράω στην αγκαλιά της για αυτό στράφηκα και σε μεγαλύτερες κονσόλες. Μεγάλωνα και ενώ μεγάλωνα μεγάλωναν και τα bit των κονσόλων και από το master system και τον sonic τον σκαντζόχοιρο (δεν θα ξεχάσω την μέρα που επιτέλους το τερμάτιζα με την παρέα μου στο εξοχικό και η μητέρα μου έκλισε τον γενικό για να πάμε επιτέλους στην θάλασσα να ξεστραβωθούμε )κατέληξα στο super-nintendo και στα πρώτα βίαια παιχνίδια (Street fighter 2, Mortal Combat). Αφού πλέον είχα γίνει και εγώ σαν γοριλάκι είπα να ασχοληθώ με γοριλοκαταστάσεις στο super nintendo μου παίζοντας το ,για την κονσόλα που είχε κυκλοφορήσει, καλύτερο παιχνίδι από άποψη γραφικών που είχε κυκλοφορήσει donkey kong country! Είχε έρθει πλέον η νέα εποχή. Οι τρεις διαστάσει είχαν μπει στο παιχνίδι μαζί με την sony. Ποτέ μου δεν αγόρασα playstation 1. Κρατούσα χρήματα και περίμενα...περίμενα...και επιτέλους την μέρα τον γενεθλίων μου πείρα το πολυπόθητο Nintendo 64. Εκείνη η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη τι χαρά είχα! και σχεδόν μια δεκαετία και 3 λιωμένα gameboy μετά κατέληξα από το super mario land sto Super mario 64. Μετά από λίγο καιρό είδα την παρακάτω διαφήμιση στο Mega και έμεινα με ανοιχτό το στόμα.....



Κατευθείαν έτρεξα στο κοντινότερο παιχνιδάδικο και το αγόρασα. Μετά από αυτό το παιχνίδι είχα γίνει κανονικός φανατικός gamer. Διάβαζα περιοδικά για video games και έμαθα ότι θα κυκλοφορήσει η κονσόλα νέας γενιάς της sega το Dreamcast! Ήμουν ικανός να πουλήσω ότι είχα από ηλεκτρονικά μέχρι και το N64 μου για να το αποκτήσω το μόνο εμπόδιο ήταν η μητέρα μου που μου έλεγα να μην πουλήσω το N64 και να εμπιστευτώ την Nintendo. Κάτι ήξερε η μάμα γιατί εκείνη την περίοδο είδα για πρώτη φορά στο περιοδικό GAMES αφιέρωμα στα Pokemon...Χωρίς δισταγμό αγόρασα την κόκκινη κασέτα και πήγα στο σχολείο μου το άλλο πρωί με το gameboy μου. Τα άλλα παιδία έπαθαν σοκ από το παιχνίδι και την άλλη μέρα είχαν 15 παιδία την μπλε κασέτα (χεχε αυτό σήμαινε πως ήμουν ο μόνος με κόκκινη οπότε τα πόκεμον μου θα ήταν περιζήτητα χεχε) και σε μια βδομάδα είχε ξεκινήσει η ποκεμονομανία!!!
Η μητέρα μου είχε δίκιο.

Κάπου μετά τα πόκεμον και το δεύτερο zelda για n64 τελειώνει η ρομαντική εποχή για μένα και τα videogames. Ίσως φταίει ότι μεγάλωσα ίσως το ότι άλλαξαν τα παιχνίδια πάντως παρόλο που εγώ συνεχίζω να παίζω videogames και δεν έχω χάσει κονσόλα για κονσόλα ποτέ δεν ξανάνιωσα όπως όταν άνοιγα μαζί με τον φίλο μου τον Κυριάκο το Ν64.

We got deathstar ,we got deathstar biatch!

Yo BiatCh! its Star Wars rAping straigh from tatooine...
enjoy!...


και ένα ακόμη!

Παρανοική μισανθρωπία με αυτοκαταστpοφικές τάσεις.

Για όσους δεν κατάλαβαν από τον τίτλο αναφέρομαι στην καινούρια ταινία των Coen.
Burn after reading...
Ένας τίτλος που, προσωπικά, μου θύμισε αστυνόμο σαΐνι δίνει ακριβός το σενάριο της ταινίας.

Σεναριακά η ταινία είναι μια φάρσα. Ένας δρόμος συγκυριών που οδηγάει στην τελική παράνοια των ηρώων και που επιτέλους σε κάνει να γελάς με αστεία και οχι με γελοιότητες
Αυτή μου η ανάρτηση όμως δεν αφορά την ταινία και δεν είναι αξιολόγησή της. Μετά το τέλος της ταινίας δυστυχώς διαπίστωσα ότι από τα άτομα που την είδαμε μόνο 2 είχαμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται και οι υπόλοιποι το μόνο που είχαν να δηλώσουν είναι ότι τους άρεσαν μερικές σκηνές με τον Brand Pit (ο οποίος ήταν καταπληκτικός για ακόμη μια φορά) και δεν είχαν βρει κάποιο νόημα. Έτσι πείρα την απόφαση να καταγράψω το δικό μου νόημα και να το μοιραστώ με άλλους που ίσως δεν το είδαν από την δικί μου οπτική.

Πιστεύω πως οι Coen μέσα από αυτήν την ταινία δείχνουν στον άνθρωπο ένα μεγάλο ελάττωμα του ...ότι τα ''παίρνει'' όλα πολύ σοβαρά. Όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία είχαν χάσει τα όρια της πραγματικότητας κάνοντας κύκλους σκέψεων που δεν πρέπει να είχαν κάνει και οι κύκλοι αυτοί του οδηγούσαν σε ακόμη πιο λάθος σκέψεις. Οι παράνοια είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας φοβόμαστε να κάνουμε πράγματα και κομπλάρουμε χωρίς να υπάρχει λόγος και αυτή η πράξη χειροτερεύει την κατάσταση γιατί δημιουργούνται και άλλα κομπλεξ και άλλες φοβίες. Είναι ανόητο να σκέφτεσαι το τι θα σκεφτεί ο φαρμακοποιός ή ο περιπτεράς επειδή ζήτησες προφυλακτικά ή να φοβάσαι να κάνεις οτιδήποτε γιατί θα σε κατακρίνουν κάποιοι ή επειδή θα χαρακτηριστείς άσχημα από κάποιο κοινωνικό σύνολο. Αυτό σε κρατά πίσω ,σε δαμάζει και σε φυλακίζει. Κλειδώνεσαι σε ένα σύστημα κοινωνικών προσταγών που εσύ ο ίδιος δημιουργείς. Αν δηλώσεις ανοιχτά ότι είσαι υπέρ των γάμων των ομοφυλοφίλων μια κοινωνική ομάδα θα σε χαρακτηρίσει και σένα ομοφυλόφιλο ή ανόμαλο αν όμως δηλώσεις κατά τότε η απέναντι κοινωνική ομάδα σε αποκαλεί ρατσιστή και οπισθοδρομικό...δεν υπάρχει διέξοδος...δεν υπάρχει αλήθεια παρα μόνο η δική σου όλοι μας πρέπει να δηλώνουμε και να πράττουμε αυτό που πιστεύουμε ως πρέπον χωρίς φόβο οτι θα κάνουμε λάθος...γιατί το λάθος δεν υπάρχει.

Life.....Death......and Life again...

Ως άλλος Φοίνικας το blog αυτό πέθανε......κιριολεκτικά.....ήρθε η ώρα όμως....το αυγό που άφησε πίσω του σπάει και επανέρχεται στην ζωή πιο δυνατό και ανανεωμένο...

και αφού μιλάμε για θάνατο και ζωή ορίστε ένα κομμάτι τις ταινίας Fantasia 2000 ειδικά αφιερωμένο στο θέμα αυτό με την μαγευτική μουσική του Igor Stravinsky.

We are still here to haunt you!

Το culture of a boy είναι ακόμη εδώ
Μπορεί να μην έχω γράψει για καιρό αλλά είμαι εδώ ακόμη και υπόσχομαι πιο πολλές αναρτήσεις.
See you soon
Culture Boy

Be kind and Swede-it

Στην ταινία Be kind rewind στόχος του πρωταγωνιστή είναι να ξαναγυρίσει της ταινίες που κατέστρεψε γιατί δεν έχει λεφτά να της ξανά αγοράσει...
δεν θέλω να πω άλλα για την ταινία ως ταινία αλλά να πω πως κατάφερε να κάνει πολλούς να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να ξανα-γυρίσουν ταινίες με ότι έχουν εύκαιρο

Πατήστε στο youtube sweded και θα σας βγάλει αρκετές. Ορίστε μερικές από αυτές που εμένα μου άρεσαν πολύ ;)


(αν δεν έχετε δει την αυθεντική ταινία την οποία ξαναγύρισαν δεν θα τα βρείτε αστεία )

Jurrasic Park


Star Wars


Forrest Gump
The Shinning

Quoth the Raven, Nevermore.

Αν και δέν είμαι φίλος της λογοτεχνίας γενικά έχω διαβάσει ενα-δυο πραγματάκια.
Παραδείγματος χάρη Edgar Allan Poe.
Και επειδή έχει ένα χρόνο που διαβάζω και λιγουλάκι poetry στο wikipedia σκεφτικά να μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα του Poe.
Απολαύστε.

The Raven
Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary, Over many a quaint and curious volume of forgotten lore, While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping, As of some one gently rapping, rapping at my chamber door. "'Tis some visitor," I muttered, "tapping at my chamber door — Only this, and nothing more." Ah, distinctly I remember it was in the bleak December, And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor. Eagerly I wished the morrow; — vainly I had sought to borrow From my books surcease of sorrow — sorrow for the lost Lenore — For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore — Nameless here for evermore. And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain Thrilled me — filled me with fantastic terrors never felt before; So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating, "'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door — Some late visitor entreating entrance at my chamber door; — This it is, and nothing more." Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer, "Sir," said I, "or Madam, truly your forgiveness I implore; But the fact is I was napping, and so gently you came rapping, And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door, That I scarce was sure I heard you"— here I opened wide the door; — Darkness there, and nothing more. Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing, Doubting, dreaming dreams no mortals ever dared to dream before; But the silence was unbroken, and the stillness gave no token, And the only word there spoken was the whispered word, "Lenore?" This I whispered, and an echo murmured back the word, "Lenore!" — Merely this, and nothing more. Back into the chamber turning, all my soul within me burning, Soon again I heard a tapping somewhat louder than before. "Surely," said I, "surely that is something at my window lattice: Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore — Let my heart be still a moment and this mystery explore; — 'Tis the wind and nothing more." Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter, In there stepped a stately raven of the saintly days of yore; Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he; But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door — Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door — Perched, and sat, and nothing more. Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling, By the grave and stern decorum of the countenance it wore. "Though thy crest be shorn and shaven, thou," I said, "art sure no craven, Ghastly grim and ancient raven wandering from the Nightly shore — Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!" Quoth the Raven, "Nevermore." Much I marveled this ungainly fowl to hear discourse so plainly, Though its answer little meaning— little relevancy bore; For we cannot help agreeing that no living human being Ever yet was blest with seeing bird above his chamber door — Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door, With such name as "Nevermore." But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only That one word, as if his soul in that one word he did outpour. Nothing further then he uttered— not a feather then he fluttered — Till I scarcely more than muttered, "other friends have flown before — On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before." Then the bird said, "Nevermore." Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken, "Doubtless," said I, "what it utters is its only stock and store, Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster Followed fast and followed faster till his songs one burden bore — Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore Of 'Never — nevermore'." But the Raven still beguiling all my sad soul into smiling, Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door; Then upon the velvet sinking, I betook myself to linking Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore — What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of yore Meant in croaking "Nevermore." This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core; This and more I sat divining, with my head at ease reclining On the cushion's velvet lining that the lamplight gloated o'er, But whose velvet violet lining with the lamplight gloating o'er, She shall press, ah, nevermore! Then methought the air grew denser, perfumed from an unseen censer Swung by Seraphim whose footfalls tinkled on the tufted floor. "Wretch," I cried, "thy God hath lent thee - by these angels he hath sent thee Respite — respite and nepenthe, from thy memories of Lenore Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!" Quoth the Raven, "Nevermore." "Prophet!" said I, "thing of evil! — prophet still, if bird or devil! — Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore, Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted — On this home by horror haunted— tell me truly, I implore — Is there - is there balm in Gilead? — tell me — tell me, I implore!" Quoth the Raven, "Nevermore." "Prophet!" said I, "thing of evil - prophet still, if bird or devil! By that Heaven that bends above us - by that God we both adore - Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn, It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore - Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore." Quoth the Raven, "Nevermore." "Be that word our sign in parting, bird or fiend," I shrieked, upstarting — "Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore! Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken! Leave my loneliness unbroken!— quit the bust above my door! Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!" Quoth the Raven, "Nevermore." And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting On the pallid bust of Pallas just above my chamber door; And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming, And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the floor; And my soul from out that shadow that lies floating on the floor Shall be lifted — nevermore!
–Edgar Allan Poe

Silver Surfer : Requiem

Έχω καιρό να γράψω για comics.

Να πω την αλήθεια είχα ξεχάσει την φοβερή αυτή τέχνη που συνδυάζει εικόνα και λόγω.

Ήρθε όμως αυτό το καταπληκτικό Hardcover που μου θύμισε αυτήν την μαγεία τους.

Έχοντας μπει στην λίστα των αγαπημένων μου comic η Limited series εν ονόματι Silver Surfer : Requiem μου φέρνει ξανά σαν σκέψη ότι οι superheroes δεν υπάρχουν μόνο για να πλακώνονται.

Κατά περιόδους έχουν βγει πάρα πολλές ιστορίες η οποίες δείχνουν ένα πιθανό τέλος/μέλλον για superheroes και τις marvel αλλά και της dc (βλέπε Κingdom Come/Earth, Universe, Paradise X/Hulk, X-men, etc THE END) τα οποία μερικά ήταν καταπληκτικά άλλα ήταν πολύ ωραία άλλα αδιάφορα και αρκετά απαίσια..

Ευτυχώς το Requiem βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία και τιμά έναν (αν όχι τον μόνο) από τους πιο πολυδιάστατους χαρακτήρες της marvel.

Έχοντας δει όλο το συμπάν και όντας μάρτυρας της ασχήμιας αλλά και τις ομορφιάς που αυτό κατέχει ήρθε η ώρα, ο Norrin Radd (aka Silver Surfer) να συναντήσει αυτό που κάθε θνητός ανεξαρτήτου δύναμης και εξουσίας πρέπει να αντιμετωπίσει, τον θάνατο. Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει ελπίδα για αυτόν ξεκινά το μεγαλύτερο του ταξίδι που θα τελειώσει με το δικό του τέλος, εκεί όπου και ξεκίνησε.

Γνωρίζοντας το τέλος του ο ταξιδευτής αποφασίζει ότι πρέπει να γυρίσει στο σπίτι του στο μέρος για το οποίο θυσίασε τον εαυτό του για να το σώσει από βέβαιο χαμό. Όμως πριν φύγει από τον πλανήτη γη ,τον θετό του πλανήτη , ο οποίος των έκανε να αλλάξει τον τρόπο που έβλεπε το συμπάν θέλει να τον αποχαιρετήσει.

Η ιστορία ξετυλίγεται και θέτονται πολλά ερωτήματα τα οποία είναι πολύ όμορφα εκφρασμένα από τον J. Michael Straczynski τον συγγραφέα της ιστορίας.

Και για να γίνει ακόμη καλύτερο οι πίνακες του Ribic απλά το κορυφώνουν.

Πιστεύω ότι αξίζει και τα λεφτά του και τον κόπο να το διαβάσει κανείς.

Φοβερό plot καταπληκτικές σκηνές. Δυνατές ατάκες. Και οι πίνακες (το σχέδιο είναι κανονικοί πίνακες καμβάς ) το κάνουν ξεχωριστό.

Αξίζει να το διαβάσετε!

Από κάθε άποψη είτε σχεδίου είτε σεναρίου.

Βαθμός

9,7

Αριστούργημα

EDIT*

Επειδή οι πινακές είναι φανταστικοί παρτε μια γεύση ακόμη

There will be no country

Έχοντας πλέον δει και τις δυο ταινίες που κονταροχτυπιόντουσαν για το Oscar καλύτερης ταινίας μπορώ να πω ότι δεν είμαι ευχαριστημένος. Είναι γνωστό ότι στα όσκαρ συχνά βραβεύονται ηθοποιοί / σκηνοθέτες / κτλ που τους το ‘’χρωστάνε’’. Δηλαδή καλλιτέχνες που δεν τους δόθηκε το βραβείο στο παρελθόν και τους δίνεται μετά από λίγα χρόνια χωρίς όμως να το αξίζουν όσο όταν τους το στερήσανε. Τρανταχτό παράδειγμα ο Scorsese. Δεν το πείρε στο Taxi Driver, δεν το πείρε στο casino, δεν το πείρε για το goodfellas, και τελικά του το δίνουν μετά από χρόνια για το μέτριο The Departed. To ίδιο έχει συμβεί και πολλές άλλες χρονιές. Φέτος πιστεύω ήταν μία ακόμη από αυτές τις χρονιές.

Οι Coen είχαν δυο σημαντικά όπλα στο χέρι τους.

Το πρώτο ήταν το ότι τους χρωστούσαν το Oscar.

Ναι μπορεί να είχαν πάρει σεναρίου κτλ για το Fargo όμως τόσα χρόνια παρά τις μεγάλες επιτυχίες τους (o brother where art thou , Fargo ,και άλλες) δεν είχαν πάρει ποτέ Oscar για σκηνοθεσία . Από την άλλη πλευρά του ρινγκ o Thomas Anderson (There will be blood) δεν είχε καμιά τρανταχτή επιτυχία στο ιστορικό του.

Το δεύτερο όπλο τους ήταν η αντικαπιταλιστική αύρα που πηγάζει από το there will be blood. Ταινία που έδειξε την κακία και την φθορά που πηγάζει από αυτό το σύστημα, που ως κύριο όπλο του έχει την απληστία ,δεν μπόρεσε να κατακτήσει τον χρυσό φαλάκρα ποτέ! Γενικά ότι έδειχνε το αληθινό σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας (και ειδικά των ενωμένων πολιτειών) θάφτηκε από την ακαδημία.. Πάλι καλά που οι άνθρωποι μερικές φορές ξεχωρίζουμε τα διαμάντια και ταινίες όπως το Citizen Kane και το Clockwork Orange κατάφεραν να μείνουν ως σταθμοί στην ιστορία της 7^ης τέχνης.

Δεν απογοητεύτηκα γιατί ήμουν σίγουρος ότι τα Oscar πάλι δεν αφορούν της ταινίες άλλα τα συμφέροντα. Τα μόνα βραβεία που ήταν αξιόλογα είναι αυτά των ανδρικών ρόλων. Ναι ο Day Lewis άξιζε για δεύτερη φορά στην καριέρα του το αγαλματίδιο και ναι ο Javier παρά τον σκληρό συναγωνισμό ( o Affleck φοβερός) επίσης το άξιζε.

Κατά την δική μου άποψη το There will be blood είναι πολύ καλύτερο . Το no country for old men δεν με ενθουσίασε τόσο. Και οι λόγοι είναι οι παρακάτω:

1) Το no country μου έδινε την αίσθηση ότι κάπου το έχω ξαναδεί. Δεν μπόρεσα να καταλάβω κάποια ιδιαιτερότητα στην ταινία ούτε κάτι που να το κάνει να ξεχωρίζει από της υπόλοιπες ταινίες κυνηγητού δράσης. Στο τέλος σχεδόν την είχα βαρεθεί. Από την άλλη το There will be blood με κράτησε σε μια συνεχή ένταση πάρα την έλλειψη δράσης (κηρίος ομιλίες ήταν το έργο) η οποία ειδικά με το τέλος της ταινίας κορηφώθικε με αποτέλεσμα όταν ανοίξανε τα φώτα στην αίθουσα να έχω μείνει με ανοιχτό το στόμα.

2) Οι χαρακτήρες στο no country for old men φυσικά δεν άγγιζαν το πραγματικό ούτε στο ελάχιστο. Ήταν οι κλασικοί ήρωες του Hollywood που θα τους πυροβολήσουν θα ματώσουν θα κάνουν τον κύκλο της Αμερικής και ακόμη θα έχουν δύναμη να σηκώσουν το δίκαννο. Στο there will be blood μπορεί ο Plainview να γινόταν ακραίος άλλα πιστεύω ότι όντος πολλοί σκληροί επιχειρηματίες (και ειδικά εκείνη την εποχή) θα έφταναν σε αυτά τα άκρα.

3) Τα μηνύματα που σε περνά το there will be blood είναι πάρα πολλά και αφορούν την ανθρωπότητα και την κοινωνία. Από την άλλη δεν πιστεύω ότι το no country for old men είχε κάποιο συμαντικό μήνυμα . Ήταν απλός μια ταινία δράσης καλογυρισμένη που όμως εμένα δεν μπόρεσε να καθηλώσει με την δράση της η οποία καταντούσε βαρετή

Πιστεύω πως με το πέρασμα του καιρού το no country for old men θα ξεχαστεί και το there will be blood θα ξεχωρίσει. Ίσως να φταίει το γούστο μου και τα πιστεύω μου για την συμπάθεια μου προς το There will be blood .

Εγώ σας προτείνω να δείτε και τις δύο ταινίες. Το no country for old men δεν ήταν άσχημο. Ευχάριστη ταινία ήταν αλλά όχι κάτι το ξεχωριστώ.

Λοιπόν δείτε της ταινίες για θέλω να δω την άποψή σας (ειδικά για το there will be blood ;) )

Since next time

Culture of a Boy

H παρακμή του καλού κινιματογράφου.

Έχει ξεκινήσει η παρακμή του καλού κινηματογράφου?

Σίγουρα διαβάζοντας την παραπάνω ερώτηση θα σκέφτηκε κανείς ‘’ τι τον έπιασε πάλι, τόσες καλές ταινίες βγαίνουν’’ ή ‘’ πάλι μιλάει σε σύγκριση με παλιές ταινίες’’.
Όχι δεν αναφέρομαι στην αυτούσια παρακμή του κινηματογράφου ως τέχνη ούτε εικάζω ότι σταμάτησαν να δημιουργούνται ταινίες αριστουργηματικές. Πως θα μπορούσα άλλωστε όταν χτες είδα μια ταινία που ξεπερνούσε ακόμη και τον θρύλο του Citizen Cane? (μιλάω για την ταινία there will be blood)

Αναφέρομαι στον κόσμο που παρακολουθεί ταινίες. Αναφέρομαι στην παρακμή που συναντάω στους άδειους κινηματογράφους εδώ και ένα μήνα. Αναφέρομαι στον άνθρωπο που προτιμά να φάει τα λεφτά σε εξόδους κάθε μέρα πίνοντας τον καφέ για τρία ευρώ και δεν ανταλλάσει τρις καφέδες για μια ταινία. Αναφέρομαι στον παρακμασμένο πλέον μυαλό του ανθρώπου που θα πάει να δει το Μόλις χώρισα για να δει την Μακρυπούλια για μια ώρα σε μεγάλη οθόνη και δεν θα πάει να δει το There will be blood γιατί δεν θα καταλάβει το νόημα και θα βαρεθεί κιόλας.

Ναι είμαι οργισμένος. Πραγματικά το να βλέπω μια αίθουσα μισό άδεια με μέσο όρο ηλικίας 50 σε μια ταινία που παίζεται μόνο δύο μέρες και πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών με οργίζει!
Με οργίζει με τους συνανθρώπους μου. Με κάνει και θυμώνω με τον κόσμο που βρίσκεται τριγύρω μου.

Βέβαια δεν φταίει μόνο ο κόσμος που έχει καταντήσει να πηγαίνει σινεμά μόνο για να ξεχνιέται φταίνε και οι εταιρίες και το καπιταλιστικό σύστημα που άμα θέλει κάτι να το ‘’πουλήσει’’ θα το κάνει. Είναι τραγικό να βλέπεις στο 80% των αιθουσών της Θεσσαλονίκης να παίζει τον αστερίξ και το μόλις χώρισα. Άλλα δεν φταίνε για αυτό μόνο οι εταιρείες αλλά και ο ίδιος ο κόσμος που δεν πάει στο σινεμά. Όταν η εταιρία βλέπει τον κόσμο να μην πηγαίνει σε βαρυσήμαντες και μεγάλης διάρκειας ταινίες γιατί να τις φέρει ?

Και δεν μιλάω για ταινίες εναλλακτικές και καλά κουλτουρέ. Μιλάω για ταινίες του Hollywood ,που όσο και αν θέλουν μερικοί να το κατακρίνουν βγάζει αρκετές φορές ταινίες που είναι πολύ πιο ωραίες από αυτές τις low-budget ‘’κουλτουριάρικες’’.
Δεν κατακρίνω της High-Budget ταινίες λοιπόν ούτε τον κόσμο που τις βλέπει. Γιατί έχω μάθει να μην κρίνω το περιεχόμενο από το εξώφυλλο του. Κατακρίνω τον κόσμο που από την παρακμή του άρχισε να παρακμάζει και τις τέχνες. Που έφτασε σε σημείο να πηγαίνει στα ‘’θεάματα’’ μόνο για να κλίσει το μυαλό του και να χαθεί στις ωραίες εικόνες και όχι να το ανοίξει και να τις αναλύσει.

Για αυτό θέτω και σε εσάς αυτό το ερώτημα. Έχει ξεκινήσει η παρακμή του καλού κινηματογράφου?

Super Powers

πραγματικά θέλω να δω τα σχόλιά σας !
Εμένα μου άρεσε υπερβολικά!

The Great Movie Scenes Tribute

Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφέρω τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησα να γράφω αυτό το (ας το πούμε) αφιέρωμα. Σκεφτόμουν ποιές είναι οι αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές έτσι ώστε να σκεφτώ το TOP 10 μου και να το ανεβάσω. Όσο όμως σκεφτόμουν τόσο πιο πολύς εύρισκα και η διαδικασία επιλογής γινόταν ακόμη πιο δύσκολη. Τελικά κατέληξα ότι δεν γίνεται να βρω δέκα καλύτερες για τον απλό λόγο ότι η κάθε μια μου άρεζε …αλλά με διαφορετικό τρόπο. Μερικές μου άρεσαν ως προς το περιεχόμενο, άλλες ως προς την αγωνία που σε δημιουργούν ,ή ως προς τον τρόπο που σε περνούν τα συναισθήματα που θέλουν είτε λόγο σκηνοθεσίας είτε λόγο ηθοποιού, μερικές καθαρά λόγο της εικόνας που σου δείχνουν. Έτσι αποφάσισα λοιπόν αντί για TOP 10 να αναφέρω μερικές σκηνές που εμένα έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.

The power of emotion

Χωρίς να είμαι λάτρης των musical (οι φίλοι μου το γνωρίζουν αυτό) ξεχωρίζω σε αυτόν τον τομέα το Singing in the rain. O Gene Kelly με την καταπληκτική ερμηνεία του δίνει απίστευτη ζωντάνια στην σκηνή. Η σκηνή από μόνη της αποτελεί ύμνος ευφορίας και χαράς. Ο πρωταγωνιστής είναι τόσο ερωτευμένος που τραγουδάει μέσα στην βροχή χωρίς αυτή να τον ενοχλεί

Άλλη μια σκηνή που είναι ξεχωριστή όσων αφορά τα συναισθήματα και τον τρόπο που στα δημιουργεί προέρχεται από την ταινία The Shawshank Redemption (η οποία ταινία είναι μια από τις αγαπημένες μου). Ο συνδυασμός αφήγησης του Morgan Freeman (ο καλύτερος αφηγητής στον κόσμο) με την ηθοποιία του Tim Robins την καθιστούν επική. Δεν θέλω να την βάλω στο blog ούτε να πω περισσότερα διότι θα σας χαλάσω την
ταινία.

Επίσης η ταινία Citizen Cane μου είχε δημιουργήσει μεγάλη συναισθηματική τρικυμία. Βλέποντας την τελευταία σκηνή του έργου κατάλαβα το νόημα της ταινίας αλλά και την δύναμη της αρχικής σκηνής. Με έκανε να καταλάβω ότι το να έχεις χρήματα και πλούτη δεν συνεπάγει το ότι θα ζήσεις ευτυχισμένος.
Το concept και o τρόπος που είναι γυρισμένο το έργο και οι σκηνές είναι που κάνουν την διαφορά.
Ορίστε η αρχική σκηνή της ταινίας

H πιο πρόσφατη σκηνή που με έχει δημιουργήσει πολύ δυνατά συναισθήματα είναι η τελική σκηνή από την ταινία About Schmidt. Μοιάζει αρκετά με αυτήν του Citizen Cane μόνο που σε αυτήν νιώθεις διαφορετικά για τον Schmidt από ότι ένιωθες για τον Cane και επίσης στηρίζεται κύριος στον καταπληκτικό Jacκ Nicholson και λιγότερο στο σενάριο και το concept.

A word can destroy a kingdom

Οι λέξεις είναι ένα από τα πιο δυνατά όπλα. Ειδικά όταν είναι δοσμένες με δύναμη που πηγάζει από την καρδία ( αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε με το πώς ένας άσχημος κοντός ανθρωπάκος με μουστάκι κομβικού του 20’ έπεσε

ολόκληρη Γερμανία ότι οι βλακείες του είναι σωστές).

Απολαύστε το αποτέλεσμα της πράξης Samuel Jackson+Tarantino+Bible=

Για την παραπάνω σκηνή δεν υπάρχει κάποιος σχολιασμός που να μπορώ να κάνω απλά τριχοσηκοτικός ο Jackson.

Επίσης αξέχαστη σκηνή είναι αυτή από το Gone with the wind

‘’Frankly my dear I don’t give a damn’’

Το λέει ο και φαίνεται πώς το εννοεί καταλαβαίνε ις την αδιαφορία του.

Γενικά σκηνές τια ατάκας σαν και αυτήν υπάρχουν πολές λίγες όμως είναι διαχρονικές και τόσο έντονες.

Στο a few good men στο τέλος ο μονόλογος του κ

ατηγορουμένου στρατηγού (Jack Nicholson) είναι φοβερός και δοσμένος με καταπληκτική ερμηνεία αξίζει να την δείτε

Φυσικά δεν θα μπορούσα να αποκλείσω δύο από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς οι οποίοι έχουν ενσαρκώσει και αγαπημένους μου χαρακτήρες

!
Μιλώ φυσικά για τους Τοny Montana aka Scarface(Al Pacino) και Travis Bickle aka Taxi Driver( Robert de Niro). Δεν βάζω video να δείτε τις ταινίες!

-Say hello to my lil friend

-Are you talking to me?

EPIC!

Μερικές σκηνές είναι απλά επικές. Με τον όρο αυτό εννοώ ,πρωτοποριακές ,ξεσηκοτικές, διαφορετικές, μοναδικές , αριστοτεχνικές.

Πρώτα βάζω τις σκηνές από το 2001: a space odyssey. Τι να πρωτοπείς για αυτές? Η τελική απλά σε αφήνει άφωνο , ενώ αυτή στην αρχή με τον πυθικό παρουσιάζει απίστευτα και μοναδικά την δύναμη της γνώσης και την βιαιότητα με την οποία οι άνθρωποι (ακόμη και από τότε) την χρησιμοποιούν. Ειδικά ο συνδυασμός ήχου και εικόνας είναι κάτι το μοναδικό στην ιστορία του κινηματογράφου.

Πραγματικά όσες φορές και να το δω μου φαίνεται απίστευτο.

Άλλη μια επική σκηνή που βασίζεται στο πάντρεμα εικόνας ήχου είναι αυτή με την επίθεση με τα ελικόπτερα στο Apocalypse now! Vagner χρησιμοποιεί ο Coppola για να δείξει το πόσο ωμή ήταν η βία στο Βιετνάμ και κατά την άποψή μου το πετυχαίνει

Kαι επειδή επικές δεν ενοώ μόνο τις ‘’και καλά ψαγμένες’’ ορίστε σκηνή έπος (η οποία δεν περιέχει ούτε μηνήματα ούτε ηθοποιήα)

Η σκηνή απλά έχει γραφτεί στα χρονικά. Πιστευώ πως αυτο που την κάνει να ξεχωρίσει είναι ο Vader και το οτί οι δύο αντιθετές άκραις είναι τόσο στενά συνδεμένες μεταξύ τους ( σχέση πατέρα- γιού)

Τέλος κλίνω αυτό το αφιέρωμα με μια σκηνή απο την ταινία One Flew Over the Cuckoos Nest
Που για μια ακόμη φορά ο Jack Nickolson προσπαθεί να μας πίσει οτι είναι ο καλήτερος ηθοποιός που υπήρξε. Δείτε και κρίνεται.

Αυτά απο μένα. Δεν μπόρεσα να καλύψω όλα οσα ήθελα για αυτο να γνωρίζεται οτι θα υπάρξει συνέχεια...

Σύντομα κοντά σας με νέα reviews και τα σχετικά

Eυχαριστώ για το ενδιαφέρων

Culture of a boy