The Pledge, The Turn and The Prestige.

Τίτλος : The prestige
Σκηνοθεσία : Christopher Nolan

The first act is

The Pledge
The magician shows you something ordinary, but of course it propably isn't.

The second act is

The Turn

The magician makes his ordinary something into something extraordinary.

Now you are looking for the secret but you won't find it
thats why there is a third act called

The Prestige
where you have a twist and you see something you have never seen before.

Τα παραπάνω περιγράφουν ακριβός την διαδικασία ενός ταχυδακτυλουργικού κόλπου η αλλιώς μαγικού και επίσης περιγράφουν και τον τρόπο τον οποίο είναι γυρισμένη η ταινία.
Ο Μάγος μας είναι ο Νοlan που και μας οδηγεί σε μια ιστορία αντιζηλίας, εμμονής, μαγείας και τελικά ανατροπής.

Για ακόμη μια φορά ο Nolan χρησιμοποιεί το παιχνίδι με τον χρόνο (όπως και με το memento)
και ξεκινά την αφήγηση δείχνοντας την ιστορία ταυτόχρονα από τρία διαφορετικά χρονικά σημεία τα οποία καταλήγουν να ενώνονται στο τέλος της ταινίας.

Η ιστορία αφορά 2 μάγους που ο καθένας από αυτούς προσπαθεί να αποδείξει στον άλλο ότι είναι ο καλύτερος. Ο Hugh Jackman και ο Christian Beil καθώς και το καταπληκτικό cast της ταινίας (Michael Caine, Scarlett Johansson) σε συνδυασμό με το καταπληκτικό σενάριο και την σκηνοθεσία του Nolan και δημιουργούν ένα κράμα που είναι πανέξυπνο, ατμοσφαιρικό, καλοδουλεμένο και πρωτότυπο.

Δείτε το : Γιατί σας αρέσουν οι ταινίες με ανατροπές.

Μην το δείτε : Γιατί δεν σας αρέσουν οι ταινίες που δεν ξεχωρίζουν οι φιγούρες του "καλού" και του "κακού".

Βαθμολογία
9,4

H ιστορία ενός gamer.

Ήρθε η ώρα να λησμονήσουμε και να θυμηθούμε.
Εμείς η γενιά που πρόλαβε το Tetris αλλά και τα pokemon.
Θα ξεκινήσω λοιπόν με την σειρά όπως τα θυμάμαι δηλαδή, η δικιά μου ιστορία για το ταξίδι στην videogame-land ξεκίνα πριν περίπου πριν 15 χρόνια όταν ο πατέρας μου γύρισε από ένα ταξίδι στην Γερμανία το 1994 μου έφερε το πρώτο gameboy. To πρώτο παιχνίδι λοιπόν που θυμάμαι να παίζω είναι το super mario land στην αγκαλιά της μητέρας μου. Σιγά σιγά όμως έπαψα να χωράω στην αγκαλιά της για αυτό στράφηκα και σε μεγαλύτερες κονσόλες. Μεγάλωνα και ενώ μεγάλωνα μεγάλωναν και τα bit των κονσόλων και από το master system και τον sonic τον σκαντζόχοιρο (δεν θα ξεχάσω την μέρα που επιτέλους το τερμάτιζα με την παρέα μου στο εξοχικό και η μητέρα μου έκλισε τον γενικό για να πάμε επιτέλους στην θάλασσα να ξεστραβωθούμε )κατέληξα στο super-nintendo και στα πρώτα βίαια παιχνίδια (Street fighter 2, Mortal Combat). Αφού πλέον είχα γίνει και εγώ σαν γοριλάκι είπα να ασχοληθώ με γοριλοκαταστάσεις στο super nintendo μου παίζοντας το ,για την κονσόλα που είχε κυκλοφορήσει, καλύτερο παιχνίδι από άποψη γραφικών που είχε κυκλοφορήσει donkey kong country! Είχε έρθει πλέον η νέα εποχή. Οι τρεις διαστάσει είχαν μπει στο παιχνίδι μαζί με την sony. Ποτέ μου δεν αγόρασα playstation 1. Κρατούσα χρήματα και περίμενα...περίμενα...και επιτέλους την μέρα τον γενεθλίων μου πείρα το πολυπόθητο Nintendo 64. Εκείνη η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη τι χαρά είχα! και σχεδόν μια δεκαετία και 3 λιωμένα gameboy μετά κατέληξα από το super mario land sto Super mario 64. Μετά από λίγο καιρό είδα την παρακάτω διαφήμιση στο Mega και έμεινα με ανοιχτό το στόμα.....



Κατευθείαν έτρεξα στο κοντινότερο παιχνιδάδικο και το αγόρασα. Μετά από αυτό το παιχνίδι είχα γίνει κανονικός φανατικός gamer. Διάβαζα περιοδικά για video games και έμαθα ότι θα κυκλοφορήσει η κονσόλα νέας γενιάς της sega το Dreamcast! Ήμουν ικανός να πουλήσω ότι είχα από ηλεκτρονικά μέχρι και το N64 μου για να το αποκτήσω το μόνο εμπόδιο ήταν η μητέρα μου που μου έλεγα να μην πουλήσω το N64 και να εμπιστευτώ την Nintendo. Κάτι ήξερε η μάμα γιατί εκείνη την περίοδο είδα για πρώτη φορά στο περιοδικό GAMES αφιέρωμα στα Pokemon...Χωρίς δισταγμό αγόρασα την κόκκινη κασέτα και πήγα στο σχολείο μου το άλλο πρωί με το gameboy μου. Τα άλλα παιδία έπαθαν σοκ από το παιχνίδι και την άλλη μέρα είχαν 15 παιδία την μπλε κασέτα (χεχε αυτό σήμαινε πως ήμουν ο μόνος με κόκκινη οπότε τα πόκεμον μου θα ήταν περιζήτητα χεχε) και σε μια βδομάδα είχε ξεκινήσει η ποκεμονομανία!!!
Η μητέρα μου είχε δίκιο.

Κάπου μετά τα πόκεμον και το δεύτερο zelda για n64 τελειώνει η ρομαντική εποχή για μένα και τα videogames. Ίσως φταίει ότι μεγάλωσα ίσως το ότι άλλαξαν τα παιχνίδια πάντως παρόλο που εγώ συνεχίζω να παίζω videogames και δεν έχω χάσει κονσόλα για κονσόλα ποτέ δεν ξανάνιωσα όπως όταν άνοιγα μαζί με τον φίλο μου τον Κυριάκο το Ν64.

We got deathstar ,we got deathstar biatch!

Yo BiatCh! its Star Wars rAping straigh from tatooine...
enjoy!...


και ένα ακόμη!

Παρανοική μισανθρωπία με αυτοκαταστpοφικές τάσεις.

Για όσους δεν κατάλαβαν από τον τίτλο αναφέρομαι στην καινούρια ταινία των Coen.
Burn after reading...
Ένας τίτλος που, προσωπικά, μου θύμισε αστυνόμο σαΐνι δίνει ακριβός το σενάριο της ταινίας.

Σεναριακά η ταινία είναι μια φάρσα. Ένας δρόμος συγκυριών που οδηγάει στην τελική παράνοια των ηρώων και που επιτέλους σε κάνει να γελάς με αστεία και οχι με γελοιότητες
Αυτή μου η ανάρτηση όμως δεν αφορά την ταινία και δεν είναι αξιολόγησή της. Μετά το τέλος της ταινίας δυστυχώς διαπίστωσα ότι από τα άτομα που την είδαμε μόνο 2 είχαμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται και οι υπόλοιποι το μόνο που είχαν να δηλώσουν είναι ότι τους άρεσαν μερικές σκηνές με τον Brand Pit (ο οποίος ήταν καταπληκτικός για ακόμη μια φορά) και δεν είχαν βρει κάποιο νόημα. Έτσι πείρα την απόφαση να καταγράψω το δικό μου νόημα και να το μοιραστώ με άλλους που ίσως δεν το είδαν από την δικί μου οπτική.

Πιστεύω πως οι Coen μέσα από αυτήν την ταινία δείχνουν στον άνθρωπο ένα μεγάλο ελάττωμα του ...ότι τα ''παίρνει'' όλα πολύ σοβαρά. Όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία είχαν χάσει τα όρια της πραγματικότητας κάνοντας κύκλους σκέψεων που δεν πρέπει να είχαν κάνει και οι κύκλοι αυτοί του οδηγούσαν σε ακόμη πιο λάθος σκέψεις. Οι παράνοια είναι ένα μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας φοβόμαστε να κάνουμε πράγματα και κομπλάρουμε χωρίς να υπάρχει λόγος και αυτή η πράξη χειροτερεύει την κατάσταση γιατί δημιουργούνται και άλλα κομπλεξ και άλλες φοβίες. Είναι ανόητο να σκέφτεσαι το τι θα σκεφτεί ο φαρμακοποιός ή ο περιπτεράς επειδή ζήτησες προφυλακτικά ή να φοβάσαι να κάνεις οτιδήποτε γιατί θα σε κατακρίνουν κάποιοι ή επειδή θα χαρακτηριστείς άσχημα από κάποιο κοινωνικό σύνολο. Αυτό σε κρατά πίσω ,σε δαμάζει και σε φυλακίζει. Κλειδώνεσαι σε ένα σύστημα κοινωνικών προσταγών που εσύ ο ίδιος δημιουργείς. Αν δηλώσεις ανοιχτά ότι είσαι υπέρ των γάμων των ομοφυλοφίλων μια κοινωνική ομάδα θα σε χαρακτηρίσει και σένα ομοφυλόφιλο ή ανόμαλο αν όμως δηλώσεις κατά τότε η απέναντι κοινωνική ομάδα σε αποκαλεί ρατσιστή και οπισθοδρομικό...δεν υπάρχει διέξοδος...δεν υπάρχει αλήθεια παρα μόνο η δική σου όλοι μας πρέπει να δηλώνουμε και να πράττουμε αυτό που πιστεύουμε ως πρέπον χωρίς φόβο οτι θα κάνουμε λάθος...γιατί το λάθος δεν υπάρχει.

Life.....Death......and Life again...

Ως άλλος Φοίνικας το blog αυτό πέθανε......κιριολεκτικά.....ήρθε η ώρα όμως....το αυγό που άφησε πίσω του σπάει και επανέρχεται στην ζωή πιο δυνατό και ανανεωμένο...

και αφού μιλάμε για θάνατο και ζωή ορίστε ένα κομμάτι τις ταινίας Fantasia 2000 ειδικά αφιερωμένο στο θέμα αυτό με την μαγευτική μουσική του Igor Stravinsky.