Be kind and Swede-it

Στην ταινία Be kind rewind στόχος του πρωταγωνιστή είναι να ξαναγυρίσει της ταινίες που κατέστρεψε γιατί δεν έχει λεφτά να της ξανά αγοράσει...
δεν θέλω να πω άλλα για την ταινία ως ταινία αλλά να πω πως κατάφερε να κάνει πολλούς να σηκωθούν από τον καναπέ τους και να ξανα-γυρίσουν ταινίες με ότι έχουν εύκαιρο

Πατήστε στο youtube sweded και θα σας βγάλει αρκετές. Ορίστε μερικές από αυτές που εμένα μου άρεσαν πολύ ;)


(αν δεν έχετε δει την αυθεντική ταινία την οποία ξαναγύρισαν δεν θα τα βρείτε αστεία )

Jurrasic Park


Star Wars


Forrest Gump
The Shinning

Quoth the Raven, Nevermore.

Αν και δέν είμαι φίλος της λογοτεχνίας γενικά έχω διαβάσει ενα-δυο πραγματάκια.
Παραδείγματος χάρη Edgar Allan Poe.
Και επειδή έχει ένα χρόνο που διαβάζω και λιγουλάκι poetry στο wikipedia σκεφτικά να μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα του Poe.
Απολαύστε.

The Raven
Once upon a midnight dreary, while I pondered, weak and weary, Over many a quaint and curious volume of forgotten lore, While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping, As of some one gently rapping, rapping at my chamber door. "'Tis some visitor," I muttered, "tapping at my chamber door — Only this, and nothing more." Ah, distinctly I remember it was in the bleak December, And each separate dying ember wrought its ghost upon the floor. Eagerly I wished the morrow; — vainly I had sought to borrow From my books surcease of sorrow — sorrow for the lost Lenore — For the rare and radiant maiden whom the angels name Lenore — Nameless here for evermore. And the silken sad uncertain rustling of each purple curtain Thrilled me — filled me with fantastic terrors never felt before; So that now, to still the beating of my heart, I stood repeating, "'Tis some visitor entreating entrance at my chamber door — Some late visitor entreating entrance at my chamber door; — This it is, and nothing more." Presently my soul grew stronger; hesitating then no longer, "Sir," said I, "or Madam, truly your forgiveness I implore; But the fact is I was napping, and so gently you came rapping, And so faintly you came tapping, tapping at my chamber door, That I scarce was sure I heard you"— here I opened wide the door; — Darkness there, and nothing more. Deep into that darkness peering, long I stood there wondering, fearing, Doubting, dreaming dreams no mortals ever dared to dream before; But the silence was unbroken, and the stillness gave no token, And the only word there spoken was the whispered word, "Lenore?" This I whispered, and an echo murmured back the word, "Lenore!" — Merely this, and nothing more. Back into the chamber turning, all my soul within me burning, Soon again I heard a tapping somewhat louder than before. "Surely," said I, "surely that is something at my window lattice: Let me see, then, what thereat is, and this mystery explore — Let my heart be still a moment and this mystery explore; — 'Tis the wind and nothing more." Open here I flung the shutter, when, with many a flirt and flutter, In there stepped a stately raven of the saintly days of yore; Not the least obeisance made he; not a minute stopped or stayed he; But, with mien of lord or lady, perched above my chamber door — Perched upon a bust of Pallas just above my chamber door — Perched, and sat, and nothing more. Then this ebony bird beguiling my sad fancy into smiling, By the grave and stern decorum of the countenance it wore. "Though thy crest be shorn and shaven, thou," I said, "art sure no craven, Ghastly grim and ancient raven wandering from the Nightly shore — Tell me what thy lordly name is on the Night's Plutonian shore!" Quoth the Raven, "Nevermore." Much I marveled this ungainly fowl to hear discourse so plainly, Though its answer little meaning— little relevancy bore; For we cannot help agreeing that no living human being Ever yet was blest with seeing bird above his chamber door — Bird or beast upon the sculptured bust above his chamber door, With such name as "Nevermore." But the raven, sitting lonely on the placid bust, spoke only That one word, as if his soul in that one word he did outpour. Nothing further then he uttered— not a feather then he fluttered — Till I scarcely more than muttered, "other friends have flown before — On the morrow he will leave me, as my hopes have flown before." Then the bird said, "Nevermore." Startled at the stillness broken by reply so aptly spoken, "Doubtless," said I, "what it utters is its only stock and store, Caught from some unhappy master whom unmerciful Disaster Followed fast and followed faster till his songs one burden bore — Till the dirges of his Hope that melancholy burden bore Of 'Never — nevermore'." But the Raven still beguiling all my sad soul into smiling, Straight I wheeled a cushioned seat in front of bird, and bust and door; Then upon the velvet sinking, I betook myself to linking Fancy unto fancy, thinking what this ominous bird of yore — What this grim, ungainly, ghastly, gaunt and ominous bird of yore Meant in croaking "Nevermore." This I sat engaged in guessing, but no syllable expressing To the fowl whose fiery eyes now burned into my bosom's core; This and more I sat divining, with my head at ease reclining On the cushion's velvet lining that the lamplight gloated o'er, But whose velvet violet lining with the lamplight gloating o'er, She shall press, ah, nevermore! Then methought the air grew denser, perfumed from an unseen censer Swung by Seraphim whose footfalls tinkled on the tufted floor. "Wretch," I cried, "thy God hath lent thee - by these angels he hath sent thee Respite — respite and nepenthe, from thy memories of Lenore Quaff, oh quaff this kind nepenthe and forget this lost Lenore!" Quoth the Raven, "Nevermore." "Prophet!" said I, "thing of evil! — prophet still, if bird or devil! — Whether Tempter sent, or whether tempest tossed thee here ashore, Desolate yet all undaunted, on this desert land enchanted — On this home by horror haunted— tell me truly, I implore — Is there - is there balm in Gilead? — tell me — tell me, I implore!" Quoth the Raven, "Nevermore." "Prophet!" said I, "thing of evil - prophet still, if bird or devil! By that Heaven that bends above us - by that God we both adore - Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn, It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore - Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore." Quoth the Raven, "Nevermore." "Be that word our sign in parting, bird or fiend," I shrieked, upstarting — "Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore! Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken! Leave my loneliness unbroken!— quit the bust above my door! Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!" Quoth the Raven, "Nevermore." And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting On the pallid bust of Pallas just above my chamber door; And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming, And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the floor; And my soul from out that shadow that lies floating on the floor Shall be lifted — nevermore!
–Edgar Allan Poe

Silver Surfer : Requiem

Έχω καιρό να γράψω για comics.

Να πω την αλήθεια είχα ξεχάσει την φοβερή αυτή τέχνη που συνδυάζει εικόνα και λόγω.

Ήρθε όμως αυτό το καταπληκτικό Hardcover που μου θύμισε αυτήν την μαγεία τους.

Έχοντας μπει στην λίστα των αγαπημένων μου comic η Limited series εν ονόματι Silver Surfer : Requiem μου φέρνει ξανά σαν σκέψη ότι οι superheroes δεν υπάρχουν μόνο για να πλακώνονται.

Κατά περιόδους έχουν βγει πάρα πολλές ιστορίες η οποίες δείχνουν ένα πιθανό τέλος/μέλλον για superheroes και τις marvel αλλά και της dc (βλέπε Κingdom Come/Earth, Universe, Paradise X/Hulk, X-men, etc THE END) τα οποία μερικά ήταν καταπληκτικά άλλα ήταν πολύ ωραία άλλα αδιάφορα και αρκετά απαίσια..

Ευτυχώς το Requiem βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία και τιμά έναν (αν όχι τον μόνο) από τους πιο πολυδιάστατους χαρακτήρες της marvel.

Έχοντας δει όλο το συμπάν και όντας μάρτυρας της ασχήμιας αλλά και τις ομορφιάς που αυτό κατέχει ήρθε η ώρα, ο Norrin Radd (aka Silver Surfer) να συναντήσει αυτό που κάθε θνητός ανεξαρτήτου δύναμης και εξουσίας πρέπει να αντιμετωπίσει, τον θάνατο. Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει ελπίδα για αυτόν ξεκινά το μεγαλύτερο του ταξίδι που θα τελειώσει με το δικό του τέλος, εκεί όπου και ξεκίνησε.

Γνωρίζοντας το τέλος του ο ταξιδευτής αποφασίζει ότι πρέπει να γυρίσει στο σπίτι του στο μέρος για το οποίο θυσίασε τον εαυτό του για να το σώσει από βέβαιο χαμό. Όμως πριν φύγει από τον πλανήτη γη ,τον θετό του πλανήτη , ο οποίος των έκανε να αλλάξει τον τρόπο που έβλεπε το συμπάν θέλει να τον αποχαιρετήσει.

Η ιστορία ξετυλίγεται και θέτονται πολλά ερωτήματα τα οποία είναι πολύ όμορφα εκφρασμένα από τον J. Michael Straczynski τον συγγραφέα της ιστορίας.

Και για να γίνει ακόμη καλύτερο οι πίνακες του Ribic απλά το κορυφώνουν.

Πιστεύω ότι αξίζει και τα λεφτά του και τον κόπο να το διαβάσει κανείς.

Φοβερό plot καταπληκτικές σκηνές. Δυνατές ατάκες. Και οι πίνακες (το σχέδιο είναι κανονικοί πίνακες καμβάς ) το κάνουν ξεχωριστό.

Αξίζει να το διαβάσετε!

Από κάθε άποψη είτε σχεδίου είτε σεναρίου.

Βαθμός

9,7

Αριστούργημα

EDIT*

Επειδή οι πινακές είναι φανταστικοί παρτε μια γεύση ακόμη

There will be no country

Έχοντας πλέον δει και τις δυο ταινίες που κονταροχτυπιόντουσαν για το Oscar καλύτερης ταινίας μπορώ να πω ότι δεν είμαι ευχαριστημένος. Είναι γνωστό ότι στα όσκαρ συχνά βραβεύονται ηθοποιοί / σκηνοθέτες / κτλ που τους το ‘’χρωστάνε’’. Δηλαδή καλλιτέχνες που δεν τους δόθηκε το βραβείο στο παρελθόν και τους δίνεται μετά από λίγα χρόνια χωρίς όμως να το αξίζουν όσο όταν τους το στερήσανε. Τρανταχτό παράδειγμα ο Scorsese. Δεν το πείρε στο Taxi Driver, δεν το πείρε στο casino, δεν το πείρε για το goodfellas, και τελικά του το δίνουν μετά από χρόνια για το μέτριο The Departed. To ίδιο έχει συμβεί και πολλές άλλες χρονιές. Φέτος πιστεύω ήταν μία ακόμη από αυτές τις χρονιές.

Οι Coen είχαν δυο σημαντικά όπλα στο χέρι τους.

Το πρώτο ήταν το ότι τους χρωστούσαν το Oscar.

Ναι μπορεί να είχαν πάρει σεναρίου κτλ για το Fargo όμως τόσα χρόνια παρά τις μεγάλες επιτυχίες τους (o brother where art thou , Fargo ,και άλλες) δεν είχαν πάρει ποτέ Oscar για σκηνοθεσία . Από την άλλη πλευρά του ρινγκ o Thomas Anderson (There will be blood) δεν είχε καμιά τρανταχτή επιτυχία στο ιστορικό του.

Το δεύτερο όπλο τους ήταν η αντικαπιταλιστική αύρα που πηγάζει από το there will be blood. Ταινία που έδειξε την κακία και την φθορά που πηγάζει από αυτό το σύστημα, που ως κύριο όπλο του έχει την απληστία ,δεν μπόρεσε να κατακτήσει τον χρυσό φαλάκρα ποτέ! Γενικά ότι έδειχνε το αληθινό σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας (και ειδικά των ενωμένων πολιτειών) θάφτηκε από την ακαδημία.. Πάλι καλά που οι άνθρωποι μερικές φορές ξεχωρίζουμε τα διαμάντια και ταινίες όπως το Citizen Kane και το Clockwork Orange κατάφεραν να μείνουν ως σταθμοί στην ιστορία της 7^ης τέχνης.

Δεν απογοητεύτηκα γιατί ήμουν σίγουρος ότι τα Oscar πάλι δεν αφορούν της ταινίες άλλα τα συμφέροντα. Τα μόνα βραβεία που ήταν αξιόλογα είναι αυτά των ανδρικών ρόλων. Ναι ο Day Lewis άξιζε για δεύτερη φορά στην καριέρα του το αγαλματίδιο και ναι ο Javier παρά τον σκληρό συναγωνισμό ( o Affleck φοβερός) επίσης το άξιζε.

Κατά την δική μου άποψη το There will be blood είναι πολύ καλύτερο . Το no country for old men δεν με ενθουσίασε τόσο. Και οι λόγοι είναι οι παρακάτω:

1) Το no country μου έδινε την αίσθηση ότι κάπου το έχω ξαναδεί. Δεν μπόρεσα να καταλάβω κάποια ιδιαιτερότητα στην ταινία ούτε κάτι που να το κάνει να ξεχωρίζει από της υπόλοιπες ταινίες κυνηγητού δράσης. Στο τέλος σχεδόν την είχα βαρεθεί. Από την άλλη το There will be blood με κράτησε σε μια συνεχή ένταση πάρα την έλλειψη δράσης (κηρίος ομιλίες ήταν το έργο) η οποία ειδικά με το τέλος της ταινίας κορηφώθικε με αποτέλεσμα όταν ανοίξανε τα φώτα στην αίθουσα να έχω μείνει με ανοιχτό το στόμα.

2) Οι χαρακτήρες στο no country for old men φυσικά δεν άγγιζαν το πραγματικό ούτε στο ελάχιστο. Ήταν οι κλασικοί ήρωες του Hollywood που θα τους πυροβολήσουν θα ματώσουν θα κάνουν τον κύκλο της Αμερικής και ακόμη θα έχουν δύναμη να σηκώσουν το δίκαννο. Στο there will be blood μπορεί ο Plainview να γινόταν ακραίος άλλα πιστεύω ότι όντος πολλοί σκληροί επιχειρηματίες (και ειδικά εκείνη την εποχή) θα έφταναν σε αυτά τα άκρα.

3) Τα μηνύματα που σε περνά το there will be blood είναι πάρα πολλά και αφορούν την ανθρωπότητα και την κοινωνία. Από την άλλη δεν πιστεύω ότι το no country for old men είχε κάποιο συμαντικό μήνυμα . Ήταν απλός μια ταινία δράσης καλογυρισμένη που όμως εμένα δεν μπόρεσε να καθηλώσει με την δράση της η οποία καταντούσε βαρετή

Πιστεύω πως με το πέρασμα του καιρού το no country for old men θα ξεχαστεί και το there will be blood θα ξεχωρίσει. Ίσως να φταίει το γούστο μου και τα πιστεύω μου για την συμπάθεια μου προς το There will be blood .

Εγώ σας προτείνω να δείτε και τις δύο ταινίες. Το no country for old men δεν ήταν άσχημο. Ευχάριστη ταινία ήταν αλλά όχι κάτι το ξεχωριστώ.

Λοιπόν δείτε της ταινίες για θέλω να δω την άποψή σας (ειδικά για το there will be blood ;) )

Since next time

Culture of a Boy