H παρακμή του καλού κινιματογράφου.

Έχει ξεκινήσει η παρακμή του καλού κινηματογράφου?

Σίγουρα διαβάζοντας την παραπάνω ερώτηση θα σκέφτηκε κανείς ‘’ τι τον έπιασε πάλι, τόσες καλές ταινίες βγαίνουν’’ ή ‘’ πάλι μιλάει σε σύγκριση με παλιές ταινίες’’.
Όχι δεν αναφέρομαι στην αυτούσια παρακμή του κινηματογράφου ως τέχνη ούτε εικάζω ότι σταμάτησαν να δημιουργούνται ταινίες αριστουργηματικές. Πως θα μπορούσα άλλωστε όταν χτες είδα μια ταινία που ξεπερνούσε ακόμη και τον θρύλο του Citizen Cane? (μιλάω για την ταινία there will be blood)

Αναφέρομαι στον κόσμο που παρακολουθεί ταινίες. Αναφέρομαι στην παρακμή που συναντάω στους άδειους κινηματογράφους εδώ και ένα μήνα. Αναφέρομαι στον άνθρωπο που προτιμά να φάει τα λεφτά σε εξόδους κάθε μέρα πίνοντας τον καφέ για τρία ευρώ και δεν ανταλλάσει τρις καφέδες για μια ταινία. Αναφέρομαι στον παρακμασμένο πλέον μυαλό του ανθρώπου που θα πάει να δει το Μόλις χώρισα για να δει την Μακρυπούλια για μια ώρα σε μεγάλη οθόνη και δεν θα πάει να δει το There will be blood γιατί δεν θα καταλάβει το νόημα και θα βαρεθεί κιόλας.

Ναι είμαι οργισμένος. Πραγματικά το να βλέπω μια αίθουσα μισό άδεια με μέσο όρο ηλικίας 50 σε μια ταινία που παίζεται μόνο δύο μέρες και πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών με οργίζει!
Με οργίζει με τους συνανθρώπους μου. Με κάνει και θυμώνω με τον κόσμο που βρίσκεται τριγύρω μου.

Βέβαια δεν φταίει μόνο ο κόσμος που έχει καταντήσει να πηγαίνει σινεμά μόνο για να ξεχνιέται φταίνε και οι εταιρίες και το καπιταλιστικό σύστημα που άμα θέλει κάτι να το ‘’πουλήσει’’ θα το κάνει. Είναι τραγικό να βλέπεις στο 80% των αιθουσών της Θεσσαλονίκης να παίζει τον αστερίξ και το μόλις χώρισα. Άλλα δεν φταίνε για αυτό μόνο οι εταιρείες αλλά και ο ίδιος ο κόσμος που δεν πάει στο σινεμά. Όταν η εταιρία βλέπει τον κόσμο να μην πηγαίνει σε βαρυσήμαντες και μεγάλης διάρκειας ταινίες γιατί να τις φέρει ?

Και δεν μιλάω για ταινίες εναλλακτικές και καλά κουλτουρέ. Μιλάω για ταινίες του Hollywood ,που όσο και αν θέλουν μερικοί να το κατακρίνουν βγάζει αρκετές φορές ταινίες που είναι πολύ πιο ωραίες από αυτές τις low-budget ‘’κουλτουριάρικες’’.
Δεν κατακρίνω της High-Budget ταινίες λοιπόν ούτε τον κόσμο που τις βλέπει. Γιατί έχω μάθει να μην κρίνω το περιεχόμενο από το εξώφυλλο του. Κατακρίνω τον κόσμο που από την παρακμή του άρχισε να παρακμάζει και τις τέχνες. Που έφτασε σε σημείο να πηγαίνει στα ‘’θεάματα’’ μόνο για να κλίσει το μυαλό του και να χαθεί στις ωραίες εικόνες και όχι να το ανοίξει και να τις αναλύσει.

Για αυτό θέτω και σε εσάς αυτό το ερώτημα. Έχει ξεκινήσει η παρακμή του καλού κινηματογράφου?

Super Powers

πραγματικά θέλω να δω τα σχόλιά σας !
Εμένα μου άρεσε υπερβολικά!

The Great Movie Scenes Tribute

Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφέρω τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησα να γράφω αυτό το (ας το πούμε) αφιέρωμα. Σκεφτόμουν ποιές είναι οι αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές έτσι ώστε να σκεφτώ το TOP 10 μου και να το ανεβάσω. Όσο όμως σκεφτόμουν τόσο πιο πολύς εύρισκα και η διαδικασία επιλογής γινόταν ακόμη πιο δύσκολη. Τελικά κατέληξα ότι δεν γίνεται να βρω δέκα καλύτερες για τον απλό λόγο ότι η κάθε μια μου άρεζε …αλλά με διαφορετικό τρόπο. Μερικές μου άρεσαν ως προς το περιεχόμενο, άλλες ως προς την αγωνία που σε δημιουργούν ,ή ως προς τον τρόπο που σε περνούν τα συναισθήματα που θέλουν είτε λόγο σκηνοθεσίας είτε λόγο ηθοποιού, μερικές καθαρά λόγο της εικόνας που σου δείχνουν. Έτσι αποφάσισα λοιπόν αντί για TOP 10 να αναφέρω μερικές σκηνές που εμένα έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.

The power of emotion

Χωρίς να είμαι λάτρης των musical (οι φίλοι μου το γνωρίζουν αυτό) ξεχωρίζω σε αυτόν τον τομέα το Singing in the rain. O Gene Kelly με την καταπληκτική ερμηνεία του δίνει απίστευτη ζωντάνια στην σκηνή. Η σκηνή από μόνη της αποτελεί ύμνος ευφορίας και χαράς. Ο πρωταγωνιστής είναι τόσο ερωτευμένος που τραγουδάει μέσα στην βροχή χωρίς αυτή να τον ενοχλεί

Άλλη μια σκηνή που είναι ξεχωριστή όσων αφορά τα συναισθήματα και τον τρόπο που στα δημιουργεί προέρχεται από την ταινία The Shawshank Redemption (η οποία ταινία είναι μια από τις αγαπημένες μου). Ο συνδυασμός αφήγησης του Morgan Freeman (ο καλύτερος αφηγητής στον κόσμο) με την ηθοποιία του Tim Robins την καθιστούν επική. Δεν θέλω να την βάλω στο blog ούτε να πω περισσότερα διότι θα σας χαλάσω την
ταινία.

Επίσης η ταινία Citizen Cane μου είχε δημιουργήσει μεγάλη συναισθηματική τρικυμία. Βλέποντας την τελευταία σκηνή του έργου κατάλαβα το νόημα της ταινίας αλλά και την δύναμη της αρχικής σκηνής. Με έκανε να καταλάβω ότι το να έχεις χρήματα και πλούτη δεν συνεπάγει το ότι θα ζήσεις ευτυχισμένος.
Το concept και o τρόπος που είναι γυρισμένο το έργο και οι σκηνές είναι που κάνουν την διαφορά.
Ορίστε η αρχική σκηνή της ταινίας

H πιο πρόσφατη σκηνή που με έχει δημιουργήσει πολύ δυνατά συναισθήματα είναι η τελική σκηνή από την ταινία About Schmidt. Μοιάζει αρκετά με αυτήν του Citizen Cane μόνο που σε αυτήν νιώθεις διαφορετικά για τον Schmidt από ότι ένιωθες για τον Cane και επίσης στηρίζεται κύριος στον καταπληκτικό Jacκ Nicholson και λιγότερο στο σενάριο και το concept.

A word can destroy a kingdom

Οι λέξεις είναι ένα από τα πιο δυνατά όπλα. Ειδικά όταν είναι δοσμένες με δύναμη που πηγάζει από την καρδία ( αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε με το πώς ένας άσχημος κοντός ανθρωπάκος με μουστάκι κομβικού του 20’ έπεσε

ολόκληρη Γερμανία ότι οι βλακείες του είναι σωστές).

Απολαύστε το αποτέλεσμα της πράξης Samuel Jackson+Tarantino+Bible=

Για την παραπάνω σκηνή δεν υπάρχει κάποιος σχολιασμός που να μπορώ να κάνω απλά τριχοσηκοτικός ο Jackson.

Επίσης αξέχαστη σκηνή είναι αυτή από το Gone with the wind

‘’Frankly my dear I don’t give a damn’’

Το λέει ο και φαίνεται πώς το εννοεί καταλαβαίνε ις την αδιαφορία του.

Γενικά σκηνές τια ατάκας σαν και αυτήν υπάρχουν πολές λίγες όμως είναι διαχρονικές και τόσο έντονες.

Στο a few good men στο τέλος ο μονόλογος του κ

ατηγορουμένου στρατηγού (Jack Nicholson) είναι φοβερός και δοσμένος με καταπληκτική ερμηνεία αξίζει να την δείτε

Φυσικά δεν θα μπορούσα να αποκλείσω δύο από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς οι οποίοι έχουν ενσαρκώσει και αγαπημένους μου χαρακτήρες

!
Μιλώ φυσικά για τους Τοny Montana aka Scarface(Al Pacino) και Travis Bickle aka Taxi Driver( Robert de Niro). Δεν βάζω video να δείτε τις ταινίες!

-Say hello to my lil friend

-Are you talking to me?

EPIC!

Μερικές σκηνές είναι απλά επικές. Με τον όρο αυτό εννοώ ,πρωτοποριακές ,ξεσηκοτικές, διαφορετικές, μοναδικές , αριστοτεχνικές.

Πρώτα βάζω τις σκηνές από το 2001: a space odyssey. Τι να πρωτοπείς για αυτές? Η τελική απλά σε αφήνει άφωνο , ενώ αυτή στην αρχή με τον πυθικό παρουσιάζει απίστευτα και μοναδικά την δύναμη της γνώσης και την βιαιότητα με την οποία οι άνθρωποι (ακόμη και από τότε) την χρησιμοποιούν. Ειδικά ο συνδυασμός ήχου και εικόνας είναι κάτι το μοναδικό στην ιστορία του κινηματογράφου.

Πραγματικά όσες φορές και να το δω μου φαίνεται απίστευτο.

Άλλη μια επική σκηνή που βασίζεται στο πάντρεμα εικόνας ήχου είναι αυτή με την επίθεση με τα ελικόπτερα στο Apocalypse now! Vagner χρησιμοποιεί ο Coppola για να δείξει το πόσο ωμή ήταν η βία στο Βιετνάμ και κατά την άποψή μου το πετυχαίνει

Kαι επειδή επικές δεν ενοώ μόνο τις ‘’και καλά ψαγμένες’’ ορίστε σκηνή έπος (η οποία δεν περιέχει ούτε μηνήματα ούτε ηθοποιήα)

Η σκηνή απλά έχει γραφτεί στα χρονικά. Πιστευώ πως αυτο που την κάνει να ξεχωρίσει είναι ο Vader και το οτί οι δύο αντιθετές άκραις είναι τόσο στενά συνδεμένες μεταξύ τους ( σχέση πατέρα- γιού)

Τέλος κλίνω αυτό το αφιέρωμα με μια σκηνή απο την ταινία One Flew Over the Cuckoos Nest
Που για μια ακόμη φορά ο Jack Nickolson προσπαθεί να μας πίσει οτι είναι ο καλήτερος ηθοποιός που υπήρξε. Δείτε και κρίνεται.

Αυτά απο μένα. Δεν μπόρεσα να καλύψω όλα οσα ήθελα για αυτο να γνωρίζεται οτι θα υπάρξει συνέχεια...

Σύντομα κοντά σας με νέα reviews και τα σχετικά

Eυχαριστώ για το ενδιαφέρων

Culture of a boy

COMING THIS WEEK-GREAT MOVIE SCENES!

Έρχεται εντός της εβδομάδας αφιέρωμα στις μεγάλες στιγμές της 7ης τέχνης
Stay tuned to culture of a boy!
A tribute to great movie scenes coming soon....

Good Night, And Good Luck

Λόγο εξεταστικής δεν έχω πολύ χρόνο για να γράψω review αλλά για να μην υπάρχουν παράπονα προτείνω να δείτε την ταινία Good Night And Good Luck.
Ο David Strathairn άξιζε πιο πολύ το όσκαρ(2006) απο οτι ο Hoffman (αν και εκείνος ήταν καλός).

Η τελική σκηνή ήταν πολύ δυνατή για όσους δεν σκοπεύουν να δούν το έργο ορίστε και η σκηνή που αναφέρομαι.ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗΝ ΤΟ ΔΕΙΤΕ ΑΝ ΣΚΟΠΕΥΕΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ θα σας φανεί ακομη πιο ωραίο σαν σύνολο.